Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί μιλούσαν οι μεγάλοι με κακία και απέχθεια.....δεν αγαπούσαν τη ζωή τους. Τα πράγματα μου φαίνονταν παράλογα και νόμιζα πως έφταιγε η σχετικά μικρή γνώση που είχα για τον κόσμο.
Έμαθα να κάνω ότι κάνουν, να μιλάω όπως μιλούν,να φοράω τα ρούχα που μου δίνουν,να σκορπίζω τη σκέψη μου στις σκέψεις τους να ζώ μια ζωή που ήταν δική τους. Έκανα το λάθος και τους έμοιασα. Μου μίλησαν κάποτε για την πολιτική για τον σοσιαλισμό,τον φασισμό,το ναζισμό,τον κομουνισμό για τους αναρχικούς για τους δεξιούς για τους αριστερούς για αυτούς που στέκονται στο κέντρο. Μου μίλησαν για πράσινους κόκκινους μπλε βυσσινοί για κάθε χρώμα που φωλιάζει στο ουράνιο τόξο μα δεν μου μίλησαν ποτέ για την αλήθεια που κρύβει μέσα της η λέξη άνθρωπος. Πίστεψα πως πρέπει να είσαι είτε μια ομάδα είτε ένα κόμμα είτε μια ιδέα μα ποτέ δεν άκουσα πως πρέπει να είσαι πρώτα άνθρωπος. Το 19ο αιώνα το πρόβλημα ήταν ότι πέθανε ο Θεός το πρόβλημα του αιώνα μας είναι ότι πέθανε ο άνθρωπος.Τις τελευταίες μέρες βλέπω κόσμο στις πλατείες, το ένιωθα καιρό πως θα ξυπνήσουν οι πολλοί. Τους ακούω να τραγουδούν και να φωνάζουν,ανατρίχιασα κάποιες φορές. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί σκέφτηκα ότι αυτά τα διάβαζα κάποτε στο μάθημα της ιστορίας ή τα έβλεπα στις ταινίες της τηλεόρασης. Είναι ωραίο το συναίσθημα που σου προσφέρει η ελπίδα και αυτή ήρθε ξανά μες την καρδιά μου.Έκλεισα την τηλεόραση άνοιξα ένα βιβλίο, έψαξα να βρω τη γνώση και κατέβηκα στον δρόμο και συνάντησα τον άνθρωπο. Είμαι 17 και όταν λέω θέλω τα πάντα μπορώ να κάνω. Δεν είμαι ταγμένη σε κόμματα, σε ομάδες, σε οργανώσεις είμαι ταγμένη στη ζωή. Δεν θα φύγω από τη χώρα, δεν θα ζητήσω την βοήθεια κανενός για να με βάλει σε μια θέση πιο κοντά στην πόλη μου, δεν θα λαδώσω, δεν θα υποσχεθώ, δεν θα πολιτικοποιηθώ. Στεναχωριέμαι για αυτούς που φεύγουν πολλοί είναι φίλοι μου. Εγώ θα μείνω εδώ και θα τους περιμένω θα προσπαθήσω με όσους μείνουν πίσω να αλλάξω ότι μπορώ προς το καλό. Θα σκύψω το κεφάλι θα σκεφτώ θα βρώ μια λύση. Για τα αδέλφια μου, για τους φίλους, για εμένα, για τη ζωή.
Με εκτίμηση
Κάποια που ψάχνει κάποιο νόημα
Έμαθα να κάνω ότι κάνουν, να μιλάω όπως μιλούν,να φοράω τα ρούχα που μου δίνουν,να σκορπίζω τη σκέψη μου στις σκέψεις τους να ζώ μια ζωή που ήταν δική τους. Έκανα το λάθος και τους έμοιασα. Μου μίλησαν κάποτε για την πολιτική για τον σοσιαλισμό,τον φασισμό,το ναζισμό,τον κομουνισμό για τους αναρχικούς για τους δεξιούς για τους αριστερούς για αυτούς που στέκονται στο κέντρο. Μου μίλησαν για πράσινους κόκκινους μπλε βυσσινοί για κάθε χρώμα που φωλιάζει στο ουράνιο τόξο μα δεν μου μίλησαν ποτέ για την αλήθεια που κρύβει μέσα της η λέξη άνθρωπος. Πίστεψα πως πρέπει να είσαι είτε μια ομάδα είτε ένα κόμμα είτε μια ιδέα μα ποτέ δεν άκουσα πως πρέπει να είσαι πρώτα άνθρωπος. Το 19ο αιώνα το πρόβλημα ήταν ότι πέθανε ο Θεός το πρόβλημα του αιώνα μας είναι ότι πέθανε ο άνθρωπος.Τις τελευταίες μέρες βλέπω κόσμο στις πλατείες, το ένιωθα καιρό πως θα ξυπνήσουν οι πολλοί. Τους ακούω να τραγουδούν και να φωνάζουν,ανατρίχιασα κάποιες φορές. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί σκέφτηκα ότι αυτά τα διάβαζα κάποτε στο μάθημα της ιστορίας ή τα έβλεπα στις ταινίες της τηλεόρασης. Είναι ωραίο το συναίσθημα που σου προσφέρει η ελπίδα και αυτή ήρθε ξανά μες την καρδιά μου.Έκλεισα την τηλεόραση άνοιξα ένα βιβλίο, έψαξα να βρω τη γνώση και κατέβηκα στον δρόμο και συνάντησα τον άνθρωπο. Είμαι 17 και όταν λέω θέλω τα πάντα μπορώ να κάνω. Δεν είμαι ταγμένη σε κόμματα, σε ομάδες, σε οργανώσεις είμαι ταγμένη στη ζωή. Δεν θα φύγω από τη χώρα, δεν θα ζητήσω την βοήθεια κανενός για να με βάλει σε μια θέση πιο κοντά στην πόλη μου, δεν θα λαδώσω, δεν θα υποσχεθώ, δεν θα πολιτικοποιηθώ. Στεναχωριέμαι για αυτούς που φεύγουν πολλοί είναι φίλοι μου. Εγώ θα μείνω εδώ και θα τους περιμένω θα προσπαθήσω με όσους μείνουν πίσω να αλλάξω ότι μπορώ προς το καλό. Θα σκύψω το κεφάλι θα σκεφτώ θα βρώ μια λύση. Για τα αδέλφια μου, για τους φίλους, για εμένα, για τη ζωή.
Με εκτίμηση
Κάποια που ψάχνει κάποιο νόημα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου