“Ποντάρισμα” μαμούθ 10 δις Ευρώ

"Ποντάρισμα" μαμούθ 10 δις Ευρώ στην ισοτιμία του Ευρώ με διαχείριση της εταιρείας UNIGESTION στην οποία ο αδελφός του πρωθυπουργού βρίσκεται στον στρατηγικό σχεδιασμό.


Το έγγραφο φωτιά που κατέθεσε ο Πάνος Καμμένος χθες στην βουλή, όπου σύμφωνα με τον βουλευτή  η τράπεζα DEXIA Λουξεμβούργου επενδύει σε προϊόντα που επηρεάζονται από τη διακύμανση της ισοτιμίας του Ευρώ και διοικείται από την εταιρεία UNIGESTION. Ποια είναι η εταιρεία Unigestion? Μα η εταιρεία στον στρατηγικό σχεδιασμό της οποίας βρίσκεται ο αδελφός του Πρωθυπουργού, κύριος Ανδρέας Α. Παπανδρέου, όπως αποκάλυψε η Αριστέα Μπουγάτσου στην Ελευθεροτυπία.

Η Unigestion έγινε γνωστή στην Ελλάδα όταν μαθεύτηκε ότι στον στρατηγικό σχεδιασμό της εταιρείας συμμετέχει ο αδελφός του πρωθυπουργού, μέσα από την αποκάλθψη της Ελευθεροτυπίας την οποία επιβεβαίωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου λέγοντας ότι δεν ασχολείται με τα CDS αλλά με κάποιο fund που επενδύει στην "Πράσινη Ανάπτυξη".


Δεν ξέρεις πλέον τι να πεις, τι να πρωτοπιάσεις. Το ότι ο αδελφός του πρωθυπουργού μετείχε σε fund πράσινης ανάπτυξης που ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 2009 και ξαφνικά ο Έλληνας (τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) πρωθυπουργός λες και τον τσίμπησε μύγα άρχισε να μιλά λίγες βδομάδες αργότερα ως ο μεγαλύτερος διαφημιστής της "Πράσινης ανάπτυξης" λες και αυτό δεν είναι μεμπτό? Το ότι αυτή η εταιρεία επενδύει σε χρηματοοικονομικά προϊόντα που επηρεάζονται από τη διακύμανση του Ευρώ, όταν δύο 24ωρα πριν αυτή τη "διακύμανση" έγινε έρμαιο στις αψυχολόγητες(;) ενέργειες του πρωθυπουργού? Ούτε αυτό είναι μεμπτό?


Να υπενθυμίσυομε ότι η DEXIA Luxembourg αγοράστηκε από το..Κατάρ (σύμπτωση και αυτό?), ενώ ο υπόλοιπος οργανισμός "διασώθηκε" με το χρήμα των πολιτών. Μα τι γίνεται εδώ? Απλώς η επανάληψη της μεθόδευσης με την Lehman Brothers. Όπως το είχαμε αποκαλύψει εδώ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: LEHMAN BROTHERS – ΕΛΛΗΝΙΚΑ CDS. Δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα…
Δεν είναι τυχαίο όταν όλοι έλεγαν ότι η Ελλάδα θα είναι η νέα Lehman Brothers. Κάντε κλικ στην εικόνα για να το διαπιστώσετε. Ένα από τα περιβόητα συμβόλαια της Lehman Brothers με υπογραφή DEXIA και εγγυητή την πολιτεία του Maryland. Για την ιστορία και τότε η Dexia διασώθηκε από τα χρήματα των Αμερικάνων φορολογουμένων, αποκαλύφθηκε όμως ότι είχε ασφαλίσει τις ζημιές μέσω τρίτης εταιρείας και εισέπραξε κάποια δις από κει.
Σήμερα η Dexia (ξανα)σώθηκε από τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων, αλλά το branch του Λουξεμβούργου αγοράστηκε από το Κατάρ. Γιατί? Μα το Λουξεμβόυργο αποτελεί τον τελευταίο παράδεισο για τα CDS, ενώ η Unigestion όντως παίζει ΑΣΦΑΛΙΣΤΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ (CDS) όπως είχαμε αποκαλύψει εδώ: Ο ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΓΙΟΥΝΚΕΡ. Μάλλον άρχισε ο πόλεμος.
Ο Γιούνκερ, που όλως τυχαίως και αυτός σήμερα βγάζει λογίδρια για την επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή. Τυχαία πάντα από τον πρωθυπουργό των CDS...


πηγή: http://olympia.gr/

Δείτε επίσης: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=292738

Η προφητεία ενός Ναζί (Ελευθεροτυπία ΄95)

Φάρσα στο γραφείο του Υπουργού Οικονομικών(Ελληνοφρένεια)

Το εξώφυλλο του ΒΗΜΑΤΟΣ σε τρία χρόνια

Χρονία ἀσθένεια

του Σαράντη Καργάκου

Δέν νομίζω ὅτι χρειάζονται ἰδιότητες Κάλχαντος ἤ Τειρεσία γιά νά ἀποδείξει ἤ νά δείξει κανείς ὅτι καί κατ᾽ αὐτήν τήν περίοδο, παρά τά λαμβανόμενα μέτρα –ἴσως καί ἐξ αιτίας τους– ἡ Ἑλλάς θά κινηθεῖ μεταξύ θλίψεων καί ὀδύνης.

Ὑπό σωστή διακυβέρνηση καί μέ πολίτες σώφρονες, ἡ Ἑλλάς θά ἔπρεπε νά ἦταν σύμβολο εὐπρεποῦς εὐημερίας, γαλήνης καί ἠρεμίας, ὅπως ἡ εὐδαίμων Ἑλβετία. Δυστυχῶς, ἡ χώρα μας ἐδῶ καί δεκαετίες παραδέρνει σάν τό «Μεθυσμένο Καράβι» τοῦ Ρεμπώ, ἐπειδή ἔχει μπεῖ στό χῶρο τῆς ἐξωπραγματικότητας. Κινεῖται σέ μή πραγματική διάσταση, ἔξω ἀπό τίς δυνατότητές της, τίς συγκυρίες καί τίς εὐκαιρίες.

Ὁ λαός μας ἀφιονισμένος ἀπό τίς ὑποσχέσεις τῶν πολιτικῶν καί τήν εἰκονική πραγματικότητα τῆς τηλοψίας καί τῶν ἐντύπων πού τοῦ «πουλᾶνε ὄνειρο», ἄκουγε τά πολιτικά μυθεύματα καί κουνοῦσε αὐτάρεσκα τό κεφάλι του σάν τό πλαστικό σκυλί πού μερικοί τοποθετοῦν σάν «μασκώτ» στό πίσω μέρος τοῦ αὐτοκινήτου τους. Μέ ἄλλα λόγια, ἐπί ἔτη ὁ Ἕλλην ἐβλάκευε.

Ἦταν τόσο τό μέγεθος τῆς ἀνοησίας, τῆς ἀσυναρτησίας καί παρεῖχε τόσο θέαμα οἰκτρό πού μποροῦσε νά ξαναδώσει τήν ὅρασή του σ᾽ ἕναν τυφλό. Ἄν καί γιά νά δεῖς τό σκοτάδι, δέν χρειάζεται νά βλέπεις. Στή χώρα πού κανονικά θά ἔπρεπε νά εἶναι βασίλισσα τῆς ὀμορφιᾶς, βιώνουμε ἐπί δεκαετίες τώρα τή δικτατορία τῆς ἀσχήμιας, τή δικτατορία τῆς βλαστήμιας, τῆς χυδαιολογίας, τῆς χυδαιοπραξίας, τῆς αἰσχρογραφίας καί τῆς ἀνόητης μαγκιᾶς. Ὁ «μάγκας Ἕλληνας» εἶναι τό πιό ἠλίθιο προϊόν τῆς Εὐρώπης.

Ὁ Ρωμαίος Αὖλος Γέλιος, μαγεμένος ἀπό τόν ἔναστρο οὐρανό μας, ἔγραψε τό «Ἀττικές νύχτες», κι ἐμεῖς οἱ γελοῖοι κατορθώσαμε ἀκόμη καί τά ὑπέροχα δειλινά νά τά κάνουμε θλιβερά σάν τήν ἐλεημοσύνη. Ἔγραφε στά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος ὁ πικρόγλωσσος Ἐμμ. Ροΐδης ὅτι τό μόνο πού δέν κατόρθωσαν νά χαλάσουν οἱ Ἕλληνες πολιτικοί, εἶναι τά ὡραῖα ἡλιοβασιλέματα. Μέ τή δική μας συμβολή χάλασαν κι αὐτά κι ἔγιναν –κατά τό ἄσμα– ὡραῖες ἀναμνήσεις.

Ὅταν θέλω νά μελαγχολήσω ἐντονότερα, σταματῶ τήν ἀνάγνωση τοῦ Σοπενάουερ καί παρακολουθῶ δηλώσεις ἤ διακηρύξεις τοῦ πρωθυπουργοῦ ἤ ὑψηλόβαθμων στελεχῶν του στήν τηλοψία. Θαρρῶ ὅτι τό μυαλό τους πετᾶ ἀπό σκέψη σέ σκέψη σάν πεταλούδα ἀπό λουλούδι σέ λουλούδι, ἀνίκανο νά κατασταλάξει σέ μιά ἀπόφαση. Κι ὅσες φορές λαμβάνεται μία ἀπόφαση, σπανίως εἶναι ἡ καλύτερη. Κατάρα τό ᾽χουμε νά καταλήξουμε σέ κάτι καλό. Τό κακό ἔγινε ριζικό μας. Κισμέτ. Γι᾽ αὐτό καί κάθε λίγο γίνεται «τό κιαμέτι τό μεγάλο».

Αὐτή ἡ τῶν κακῶν ἐπιλογή εἶναι ἡ χρονία νόσος μας. Ἀερολογοῦμε καί ἀεροκοπανᾶμε. Ἀέρας κοπανιστός εἶναι τό ἐθνικό μας προϊόν. Κι αὐτό δέν εἶναι διόλου παράδοξο. Ἀρκεῖ νά ἀναλογισθεῖ κανείς πόσοι καί τί λογῆς φωστῆρες διαχειρίσθηκαν τά οἰκονομικά, τά ἐκπαιδευτικά καί τά λοιπά ζητήματά μας, ὅπως ἡ δημόσια τάξη, ἀπό τήν μεταπολίτευση κι ἐντεῦθεν. Μισθοφόροι κατά τό μεγαλύτερο μέρος μέ ὄγκο σπουδῶν ἀλλά χωρίς κοινό νοῦ, χωρίς τή σοφία τῆς ἁπλῆς λογικῆς. Ἀποτυχημένοι διανοούμενοι καί φιλόδοξοι τεχνοκράτες πού εἶχαν προσόντα ἀκριδῶν: νά πέφτουν στήν ἔρμη πατρίδα μας καί νά τήν κάνουν ρημαδιό.

Ἡ χώρα μας αὐτή τή στιγμή εἶναι ἕνα ἀσθμαῖνον ράκος. Σέ μιά ἐποχή πού οἱ ἀντιθέσεις τῶν κρατῶν ἔχουν ἐξελιχθεῖ σέ μάχη ἐγκεφάλων, ἡ ἐφαρμοζόμενη στή χώρα μας οἰκονομική πολιτική εἶναι ἀνεγκέφαλη καί ξεπερασμένη ὅσο τό τόξο, συγκρινόμενο μέ μιά σύγχρονη βλητική μηχανή. Ἡ διεθνής οἰκονομία –καλῶς ἐξεταζόμενη– εἶναι μιά παρτίδα σκακιοῦ. Ἐμεῖς ἐκπαιδευόμαστε στό... τάβλι! Εἶναι κι αὐτό σύμπτωμα τῆς χρονίας νόσου μας.

Συντηροῦμε ὡς λαός τόν μύθο τῆς δημοκρατίας, πού γιά μερικούς ἔγινε κλεφτοκρατία καί γιά ἄλλους ἀλητοκρατία, καί φοβόμαστε τό μόνο ὑγιές πολίτευμα πού εἶναι ἡ ΑΛΗΘΟΚΡΑΤΙΑ. Ξορκίσαμε τήν ἀλήθεια ἀπό τή ζωή μας. Χορτάσαμε ψέματα. Μοιραῖα τά λάθη ἦταν τό καθημερινό ψωμί μας. Στά χάλια πού φθάσαμε, προσπαθοῦμε νά κρυφτοῦμε πίσω ἀπό τόν ἴσκιο μας. Φοβᾶμαι, ὅμως, ὅτι φθάσαμε στό λυκόφως τῆς ἱστορίας. Βρισκόμαστε ἐδῶ καί χρόνια στό τέλος τῆς ἱστορίας, ὅπου δέν ὑπάρχει πιά χῶρος γιά ἀφυπνισμένες συνειδήσεις. Ὡς λαός –παρά τή θορυβομανία μας– μοιάζουμε μέ ταριχευμένο δικαστικό κλητήρα. Τό μέλλον –ἄν τό σκεφθεῖ κανείς καλά– εἶναι σάν τό κοστούμι. Κι αὐτό τό κοστούμι τό ἐμπιστευτήκαμε σέ ἀρχάριους κατασκευαστές τσουβαλιῶν. Ἔτσι τό ἐθνικό μας ἔνδυμα μοιάζει μέ σάβανο δυστυχίας. Λυπᾶμαι πού πικρολογῶ, ἀλλά χρόνια ζῶ σ᾽ ἕνα ἀγωνιῶδες σταυρόλεξο. Καί τώρα νοιώθω πώς ἔχουμε μπεῖ σέ μιά διακεκαυμένη ζώνη· καί ὅτι ἡ ἐφαρμοζόμενη πολιτική μοιάζει σάν ν᾽ ἀδειάζει κανείς ἕναν τενεκέ βενζίνη πάνω σέ μιά ἀναμμένη σόμπα. Γι᾽ αὐτό ἡ γραφή μου μοιάζει μέ κραυγή ὀδύνης. Εἶναι ἡ δική μου χρονία ἀσθένεια.

Συνέντευξη Albrecht Ritsch στο περιοδικό Spiegel

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανία συζητάει αυτόν τον καιρό για περαιτέρω οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα ως μια υπεράνω όλων ηθικολόγος. Η κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία και σύμφωνα με το λεχθέν: «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε». Θεωρείτε δίκαιη αυτήν τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη.

Spiegel: Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί.

Ritschl: Μπορεί, αλλά η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης Ιστορίας. Τη σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως «διδασκάλου» της Ευρώπης τη χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Πρώτο αλλά και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους γι απολαβή τεράστιων χρηματικών ποσών. Αυτό όμως δεν το θυμάται κανείς.

Spiegel: Τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου τα δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτή η δανειακή πυραμίδα κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τότε τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ εξαφανίστηκαν, οι ΗΠΑ ζημίωσαν πολύ ενώ οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία υπήρξαν καταστροφικές.

Spiegel: Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο;

Ritschl: Η Αμερική φρόντισε τότε να μη προβάλλει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις γι αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, αποτέλεσε στην ουσία την οικονομική βάση του λεγόμενου γερμανικού, μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά, παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής εξαναγκάστηκαν ν’ αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση. Μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.

Spiegel: Στη σημερινή κρίση, όμως, παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται κι ένα πρόσθετο πακέτο, το οποίο θα είναι εξίσου μεγάλο. Άρα πρόκειται για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι αντίστοιχες γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Αναλογικά με την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 1930 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά.

Spiegel: Αν υποθέταμε ότι υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποιά θα ήταν η θέση της Γερμανίας;

Ritschl: Θα ήταν αυτοκρατορική. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί;

Ritschl: Όχι, η Ελλάδα παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, όμως, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις ευρωπαϊκές χώρες.

Spiegel: Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πώς το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του 1930, ανακουφίστηκε η Γερμάνια από τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα «haircut», το οποίο ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο afro-look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε διατηρεί η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλεψαν σκληρά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Επίσης, το 1990 είχαμε ακόμα μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Πώς είπατε;

Ritschl: Μα και βέβαια. Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Η συμφωνία προέβλεπε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανιών, έπρεπε να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Όμως μετά το 1990, η Γερμανία, εκτός πολύ λίγων, δεν πλήρωσε ούτε αποζημιώσεις ούτε τ’ αναγκαστικά δάνεια ούτε τα έξοδα κατοχής. Και η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη που δεν πήραν δεκάρα.

Spiegel: Σε αντίθεση με το 1953, συζητείται επί του παρόντος η διάσωση της Ελλάδας, λιγότερο μέσω μιας μείωσης των χρεών και περισσότερο μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ήπιας αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εκατό τοις εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 1950, είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει. Αλλά ήμασταν στο παρελθόν πολύ ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.

Spiegel: Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;

Ritschl: Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δε δεύτερο τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού κι εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους για αποζημιώσεις εν μέρει ή και καθολικά. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.

Spiegel: Τι εννοείτε;

Ritschl: Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά τα εχθρικά άρθρα και τις γνώμες των γερμανικών ΜΜΕ. Η διάθεση των Ελλήνων μπορεί να γίνει πολύ πιο επιθετική και τότε θ’ αναβιώσουν διαθέσεις για τις παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα. Αν, λοιπόν, οι Γερμανοί αναγκαστούν να πληρώσουν, τότε ίσως τους πάρουν ακόμη και τα… εσώρουχα. Θα πρέπει, αντίθετα, να είμαστε περισσότερο ευγνώμονες, και να θέλουμε να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα χρήματά μας. Αν όμως εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ που καπνίζει το πούρο του κι αρνιέται να πληρώσει, τότε φοβάμαι ότι κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.

Spiegel: Τουλάχιστον… στο τέλος… μερικές ηπιότερες σκέψεις: αν μπορούσαμε να διδαχτούμε κάτι από τις εξελίξεις, ποια λύση θα ήταν η καλύτερη για την Ελλάδα και τη Γερμανία;

Ritschl: Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια το δείχνουν: το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Κι επειδή αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, θα ήταν αναγκαίο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά, έτσι κι αλλιώς πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι έχει και η Ελλάδα την ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Άρθρο σε σουηδική εφημερίδα! (της Κάισα Έκις Έκμαν)

Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. 

Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Κι αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν "τεμπέληδες" και "κακομαθημένοι"; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτήν την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτήν τη στιγμή.

Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση κι επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.

Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40». Στο άρθρο "Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα" της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι «οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα που θ' αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;

Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε. Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη, 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.

Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.

Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Και κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.

Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες, όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το κουστούμι αυτό δεν ταίριαζε.

Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο δυναστείες: τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά απ' αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ' ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. Ο λαός δε θέλει να πληρώνει φόρους αφού δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. 

Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στον γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για ν' ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ' όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.

Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται. Μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοπεί αυτός που το φοράει.

Αυτό ονομάζεται "εσωτερική υποτίμηση" και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ' απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.

Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου, 30 χρονών και πάνω, όχι τόσο νέοι τελικά, όμως νιώθουν πιο νέοι απ' ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι' αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη, το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο. Με πρόσχημα την κρίση.

Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο "Ισημερινός", το Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα ν' ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής και να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.

Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ' αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε κι έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;

Κάισα Έκις Έκμαν

Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα?

Ποιος είδε κράτος λιγοστό,
Σ' όλη τη γη μοναδικό,
Εκατό να εξοδεύει
Και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
Να 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
Ταμείο δίχως χρήματα
Και δόξης τόσα μνήματα;
Να 'χει κλητήρες για φρουρά
Και να σε κλέβουν φανερά,
Κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
Τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
Κλέφτες χωρίς μια πήχη γη και κλέφτες με παλάτια,
Ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί,
Ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν,
Ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
Οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν,
Δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.

Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
Συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Γι' αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
Σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
Πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη.
Αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
Δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο,
Υφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
Λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
Κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
Συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
Το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς,
Σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.

Θέλει ακόμα –κι αυτό είναι ωραίο–
Να παριστάνει τον Ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που 'χει
Στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
Με τα τέκνα που γεννάς!
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα,
Τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Γιώργιος Σουρής (1853-1919)

Άρθρο Παπαδιαμάντη

Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.
Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι γυφτοχαρατζήδες, τώρα σε αθεώνουν οι βουλευταί κ' οι δήμαρχοι.
Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν φούρνους με καρβέλια, δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, όν ήθελαν παρουσιάσουν.
Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…
Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ' επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

(Εφημερίδα «Ακρόπολις», 115 χρόνια πριν)

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ?

Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες

(ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ);

Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά...

Κατάλαβες  τώρα   γιατί  σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες;

 Για να σου πάρουντο πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου. Με χαρτιά τυπωμένα σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.

 Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο;

Όταν ένας πρωθυπουργός τής χώρας προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το

κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τον τζόγο.

Κατάλαβες τώρα ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου,τον ιδρώτα σου, με αέρα;

Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την... "ελεύθερη αγορά";

Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα
μεγαλομπακάλικα τής Γερμανίας.

 Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουντους δικούς τους κανόνες... διατροφής.

 Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους "μη νόμιμους μετανάστες" τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας;

 Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι' εμάς δυστυχισμένους.

 Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου;

 Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο - το καλύτερο οικόπεδο - και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και των... αρχαιοτήτων.

 Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό;

Θέλεις 20 ευρώ πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου

 Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει και όχι να τηνξεπουλήσουν στον κάθε "όμορφο" που παριστάνει τον... εργολάβο.

 Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα... χαζοκούτια;

Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των... σήριαλς. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων "τίποτα", με καμιά ειδικότητα, στον αέρα.

 Κατάλαβες τώρα γιατί σ' έδιωξαν από το χωριό και από τη γη σου, δίνοντάς σου

μια θέση στο... "δημόσιο"; Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους... "εποίκους".

Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ ο
παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα... 70 του;
Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές.
Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι' αυτό προωθούν την... υπογεννητικότητα.

 Κατάλαβες τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος;

Επειδή αυτός δεν θέλει ν' ανήκει στον θίασο των 300 που προδιαγράφουν οι
κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της
παγκοσμιοποίησης μαζί με τις "άγιες οικογένειες" του τόπου.
Έτσι, στο θέατρο που λέγεται... Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα σχεδόν κανέναν
από τους λαμπρούς Έλληνες διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι... θεατρίνοι.

 Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ' αυτά;

Επειδή είναι υπεύθυνοι

για τον κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ,

για την κάθε ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ.

 

Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ' αυτόν τον τόπο.

Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη.

 

(Αγαπητοί φίλοι. Αν βρείτε το παραπάνω κείμενο ενδιαφέρον και πραγματικό,
παρακαλείσθε να το προωθήσετε.
Στις μέρες που ζούμε η ενημέρωση είναι μια μορφή αντίστασης που μας την προσφέρει η

 

σύγχρονη τεχνολογία την οποία και χρησιμοποιούν κατά κόρον οι εξωθεσμικές δυνάμεις που δρουν πάντα στο...σκοτάδι...)